TeşEkÜrLeR HaYaT
tozlu bir rafta buldum kendimi,
Kaybetmişligin pençesinde kıvranırken sussuzluğum dinmişti ,hayatın acı şerbetini tattığımda tarifsin lakin safsata olmayan doğruluğun girdabında. Papatya misli geçiyordu ömrüm , tek tek koparırken yapraklarımı ama sadece bir fark vardı bir olumlu bir olumsuz sözcük yoktu leblerimde. kendimi arıyordum bir sokak köşesinde dolanırken avare avare bulmuşmuydum? bunun hiç bir önemi yok nasıl yaşadığım yada nasıl yaşayacağımında. kalbimi keşfedememiştim henüz ; çünkü hiç dinlemek istememiştim düşüncelerimi karamsarlık labirentlerinde bile bile gezdiriyordum acı çekmeyi seviyordum galiba! delimiyim? belkide büyüklerimden öğrenmiştim acının insanı olgunlaştırdığını bir gerçeğin bin yalandan yeğ olduğunu bir tek şey öğrenememiştim, ögretemediler de o da gerçek doğrunun nerede nasıl bulunacağını ve neye benzediğini onuda hayat kardeş öğretti bana TeşEkÜrLeR HaYaT |
Selam Saygılar