El pençe divan durur makama girince,
Makam sahibi dört köşe olur görünce,
Aslan olur bilgili gözükür kendince,
Köylünün uyanmasını kimse istemez.

Bugün git, yarın gel denmesine alışık,
Zaten titrer gelmiştir ayaklar dolaşık,
Makam sahibi bağırır bakar karışık,
Döner arkasına, yüzüne kimse bakmaz.

Düşer hastahaneye döner köşelerde,
Doktor kişiliğini arar şişelerde,
Yan gözle bakar aspirin reçetelerde,
Sağlıklı, mutlu köylüyü, kimse istemez.

Köylü uyansa sağılır inek bulunmaz,
Memurun suratı beş karış söz anlamaz,
Kimi kime söylersin ortaktır ısırmaz,
Köylünün yüzleri gülsün, kimse istemez.

Alışıktır aşağılanıp, dışlanmaya,
Muhtarı tarafından bile haşlanmaya,
Beş yılda bir kapısı aşındırılmaya,
Köylüye hiç kimse sahip çıkmak istemez.

Cahil diye evlatlar bile horlar onu,
Cumhurbaşkanı bilir rezil olduğunu,
Menfaat uğruna isterler kulluğunu,
Köylümün beli doğrulsun, kimse istemez.

En hortumcumuzu başa muhtar seçeriz,
Onlar beraber yer uzaktan seyrederiz,
Kuru ekmek, çökelik, soğan ezer yeriz,
Erzak deposu uyansın, kimse istemez.

06/03/2006

dursun yeşil