tüm yaşanmışlıkların kollarında muzari
şekillerin karartısında dolanan ay misali
yüreğimde dokuduğun ellerime uzanan gül merasimleri katlanırda acının telaşına uykularında aradıkça boş saatleri kıyılar betimsizdir limanlar gemisiz düşler yalın sevgiler anlamsız geldiğinde umut yolculandığında saçlarından dökülür kara yağmurlar o zaman en tarih yoksulluğunda beklersin hani gözlerine öğretmiştin ayrılmayı peki neden öyleyse bu kadar kolay ağlamak tüm yaşamın kollarında kalan muzari dilbilgisi açılmış cümlenin öğeleri kayıp sevmek diyor yeniden hergüne başlarken sen ft. |
hiç doymuyoruz değil mi?
güzeldi..