ÜZÜLDÜM
Üzüldüm dostumu kırık görünce
Derdine dermanı olabilmedim Yarısı açıldı merhem sürünce Hiçbir acısını silebilmedim Çaresiz uzaktan baktım seyrettim Acısını ben kendime meylettim Kederi kederim haktan nezrettim O gözyaşı döktü gülebilmedim Yüzünde her nokta bir-bir kırıştı Benimse yüreğim korktu karıştı Çare olmak için kalktı yarıştı Derdinin çaresin bilebilmedim Başını hüzünle eğince yere Çaresiz ağladım öldüm bin kere Dostumun kederi gelince sere Dünyanın sefasın sürebilmedim Bende sen olmanın yolunu buldum Hakkı seven sevgi diyen bir kuldum Bende sen olunca hakka kul oldum Rabbim çağırınca kalabilmedim Dostu dostla bir kefene koymuşlar Sevenleri bir katarda saymışlar Her birini bir cennete yaymışlar Rabbin huzurunda kalabilmedim. Mustafa Göktekin |