YOKLUK ŞİİRİyokluğun on altı yaşıydı pişmiş aşta nişan yüzüğü kokardı annemin bir damacana dolusu gözyaşlarıyla babam kana kana içerdik yoksulluğu ağabeyimin düşlerini kurduğu bisiklete bindiğimi hatırlardım ablam ne zaman bir başkasının gözlerinde gülse ağlardım kaderin tek odalı evinde kalabildiğimizce mesut yaşamaya çalışırdık seneler sonra dostlarımız olacaktı |