...PRANGALI DİZ ÇÖKMÜŞ...
Susuzluğun da sarmış tümden, bedenimi sürgünlerinde
Her yerim yanıp da kavrulmuş, dağlamışlar gül bırakarak Güneşin dahi beni ısıtmıyor, her yanım don içinde Yağmurlar gelişte geçiverdi, işlemez içime artık Durdu çalışmıyor hislerim, beynimde kayıp yangınında Bir tatlı bakışın vardı sıcacık, akan tek o içimde Soğudu hisler bitti, senin kalbinin benden kopuşunda Didikledin tüm yaşamı, hatıran tek kaldı, bir biçimde Susuzluğu arar oldum, kara nehrinde boğulmaktan Sessizliğe gömüldü, tüm bedenim yokluğun elinde Kahır kaynar içimde dışımda, bir elde yok kansızlıktan Sığınamadım ne kendime ne sana, bitirdin sevginde Gözlerin bile donuk, beni artık can görmezlik içinde Ellerin de çok mu çok soğuk artık, oda mı firarlarda? Eski sevdalar yok olmuş, kalakalmış yaban ellerinde ilkbaharım da hiç yok kışlar olmuş, teslim de buzullara Vah! Hayat vah! Bu ne vefasızlık, endamında çöküvermiş Sonsuzluğa giden aşkımın yolunun, izi de yok artık Umudu bağladığım ömür atisinde ki, bağ çürümüş Bense eli böğründe, sensizliğe prangalı diz çökmüş... (21.04.2010)AZAP… |
Sessizliğe gömüldü, tüm bedenim yokluğun elinde
Kahır kaynar içimde dışımda, bir elde yok kansızlıktan
Sığınamadım ne kendime ne sana, bitirdin sevginde
HARİKA BİR ŞİİR..
KUTLARIM DEĞERLİ ŞAİRİM...
KALEMİNİN VE YÜREĞİNİN HİÇ SUSMAMASI DİLEĞİ İLE...
SAYGILARIMLA...