Bardaki sarhoştan sazdaki tele,
Ülkemde ne varsa tapusu bizim.
Harmanda savrulur tınazlar yele,
Arpa, buğday, mısır lapası bizim.

Fakiri, zengini elde parmaklar,
Etten ayrılır mı nazik tırnaklar?
Cennet şelalesi akar ırmaklar,
Dağları, ovası, tepesi bizim.

Namuslu, namussuz, küçük, büyükler,
Hortumlu, hortumsuz, badem bıyıklar,
Nice bacılarım örtü sayıklar,
Bütün insanların, küpesi bizim.

Sevgi fidanları artık yeşersin,
Yaratılan fani bil ki beşersin,
Kurumuş yarayı neden deşersin,
Anası, babası, bebesi bizim.

Edirne’den, Kars’a, tel, tel örülmüş,
Türkiye’den güzel nerde görülmüş?
Üstüne kokusu narin sürülmüş,
İncesi, kalını, kabası bizim.

Dursunî yeterli deşme yarayı,
Karıştırmayalım akla karayı,
Beylerimin olsun yüksek sarayı,
Tarlası, tohumu, yabası bizim.

dursun yeşil