Bir gül fidanı vardı bahçede,kendi halinde,
Çok güzel gelişmiş,iyi büyümüştü.
İlk goncasını verecekti bu ilk bahar,
Tomurcukları yeni kabarıyordu.

Bülbül gelir, konar dalına öterdi,
Gül, üzülürdü bülbülün bu haline,
Neden feryat eder vafalı dost diye.
Dosttu çünkü eskiden beri.

Bir ilkbahar sabahı açtırdı goncalarını,
Bülbül hayranca seyre daldı onları,
Şimdi daha seviyordu konduğu dalları,
Hiç bu kadar güzel görmemişti onları.

Bir gün deli bir rüzgar esti aniden,
Kırdı dallarını fidancığın.
Goncalar uçuştu dört bir yana,
Dağıldı yaprakları birden havaya,
Zavalli fidan kalmıştı sonbahar gibi.

Bülbül yine geldi ertesi sabah,
Fidan üzgün, değildi eskisi gibi.
Acı acı ötmeye başladı bülbül,
Dosttan ayrılmak kolay değildi. R.ÇAKMAK

06.04.1979/ saat 20.00 Halkalı Tarım Meslek Lisesi