Bir hayale yazıyordum şimdiye kadar hep ben,
Ulaşılması,hatta yanına yaklaşılması bile cok güç olan bir hayal hemde.
Ona göre inatçıydım belki,belkide vazgeçmeyi bilmeyen biriydim.
Yine de bir hayaldi işte,peşinden sürüklenmem anlamsız değilmiydi?
Ah ben neden git denildiğinde gidemiyorum...
Oysaki yitiktim ben hep sevdadan yana,bitikti tüm ümidim.
Nereden buldum bu cesaretide düştüm peşine.
Ne zaman bir gerçeğe dönüştünde yüreğine yöneldim.
Ya sen içinde ne fırtınalar kopuyor kimbilir?
Kaç gemiyi alabora etti o hırçın tavrın?
Belkide öyle olmalıydın,çünkü sen çaresiz ve savunmasız...
Beni bir elinle itip,diğerinle çağırdın sanki hep.
İçimde bir hüzündü o yaralı halin,
Yalnız olamazdın,yalnız bırakamazdım!
Bana katacagın anlam umurumda bile değil,yanında olmalıyım.
Çoğu zaman düğümlensede kelimeler boğazına söylemek isterdin sende biliyorum.
Keşke diye az geçmedi içinden değilmi?
Keşke seni daha önce tanısaydım diye...sesini duyar gibiyim.
Benimde oldu keşkelerim sana dair,
Keşke gözlerinden yaşlar süzüldüğünde de yanında olabilseydim,
Alıp götürebilseydim seni sevince boğulacağın en güzel anlara.
Zaman akıp geçiyor!
Şimdi güçlü olma zamanı,seni bana getiren kadere teşekkür etme zamanı.
Elimi tutmak ister misin?
Benimle hayata tekrar tutunmak,yeniden doyasıya gülümsemek ister misin?
Duyuyorum işte yine,kim istemezki diyorsun değil mi?
O halde hadi tut elimi küçüğüm...

M.M