NERDESİN...Doyumsuz yaşadığım çocukluğumu özlüyorum... Deliler gibi salıncaktan salıncağa uçarcasına koşmak... Oysa ne kolaymış hayat o zaman oynamaktan terleyince susadığını hissederek çeşmeye ağzını dayamak... Kana kana suyun tadına varmak... Şimdi anlıyorum... ne kadar kolaymış MUTLULUK Akşam olduğuna üzülmek oynamak için biran önce uyuyup sabahın hemen olması için dua etmek. Ne kadar da değişmişim şimdi. Dualarım bile farklılaştı artık. Oyun yerine gerçek hayatta yaşama mücadelesi veriyorum şimdi... Çocukluğumu özlüyorum... İçimde saklı duran minik kız çocuğunu özlüyorum... Yine şımarmak Koşmak, bağırmak isityorum... Ey minik kız!... sana sesleniyorum... Bir ses ver artık... her gün yeni bir umutla seni bekliyorum. Çok özledim.... NERDESİN? |