Ne bir tek gün gördüm.
Ne bir anlık "AŞK" yaşadım,
Nede bir şey anladım,
Ben kendimce.
Bir an bile.
Bu kirli gürültüye,
Ne kulaklarım istekli,
Ne kalbim bir arzu içinde.
Odalarımın da, bomboş kalmış içi.
Yanarım o boşa geçen geçmişime,
Yok, artık “GÜL” o canımın içi,
Üzüntüyle bakarım o geleceğime.
Ağlarım ben bakıp bakıp resmime,
Loş ve boş ışıkları altındaki siluetimle.
Yalvarırım o yüceler yücesi Affediciye,
ALLAH’ ım, affet beni diye!
Göremedim, o kör mü kör gözlerimle.
Bir anda ortalık kararı verir,
Sessizleşir, umutla bekledi verilir,
“O” seslenir bize tok bir sesle,
Çağırıverir, bizi tüm heybetiyle.
Tümden çiposunu çekiverir,
Açar o görkemli yelkenlerini.
Haykırır “O Yüceler yücesinin sesi”!
Tüm harap ve hazin o yangın kalpleri,
Şaşkın günahlıda bakar durur, çıkmaz sesi,
O gafilin, kalıncadır da ensesi,
Bekler bizi, o son durak “SONSUZLUK” gemisi...

(25.02.2010)AZAP...

NOT:TÜM İSLAM ALEMİNİN KANDİLİNİ KUTLAR ALLAH’TAN YAR VE YARDIMCI OLMASINI DİLERİM...