Bende inandım
Sanki dünyada ben vardım
Gururumla tek yaşadım Mala mülk’e dadandım Dostlarımı da unuttum Herkesi düşman sandım Doğru olan sanki bendim Sevmeyi de bilemedim Ne de kimseyi saymayı Gerçekleri de göremedim Her şeyde mana aradım Ararken uykuya daldım Uykumda bile daraldım Daha da uyanamadım Deprem mi oldu? Sallandım durdum Birden bire uyandım Baktım ki uzanan bir el Tuttum o eli kalktım Sonra kendimden utandım Meğerse uzanan o el Unuttuğum dost eli Dedim kendi kendime Mal mülk de yalanmış Görmemezlik de fenaymış Yaşadıklarım hep boşaymış Şimdi ben de inandım Benden başka insanlarda Bu dünyada yaşarmış Şimdi ben de inandım Dostlar sevgiyle yaşarmış Şimdi ben de inandım Dost sevdiğine yanarmış. |