Duydum ki, cananım gül yüreğiyle aşkımdan susarmış
Ona kanım ile serin mi serin, o aşkın şerbetini yaptım
Güneşimdir o diyerek, benim için ağlayışta yanarmış
Gölgesi oldum güneşte, kor ile ona yanmamı sundum.

‘Yangını dudaklar yakar, yürekler kan ağlarmış.
Kalbe nifak sokan gurur denen o kör şeytanmış’…

Çok hicranı ile bana ormanlarınca yanmış tutuşmuş
El attım tüm yollara, canımdan önüne yolluk yaptım
Görememiş beni yaratana sormuş, aramışta durmuş
Kendimi ona benlikten yoksun, kapısında kul yaptım.

‘Gülün canı sarmak istermiş, diken koymaz batarmış.
Aşkı aşk yapan, ruhlara akan o pak yangın hicranmış’…

Bensizlikte seslendiği, ovalara dağlara da adımmış
Ovalarını aştım, dağını dağlarca devirip ona ulaştım
Sahipsiz boynu bükük, karanlıklarda saklı yanarmış
Soyadım ile gülü ocağıma, delinmez bir zırh yaptım.

’Sevin nar ateşi yanarsa deryalar korkar kaçarmış.
Aşk delilenince yedi düvelin sırtı yerden kalkmazmış’…

(06.02.2010)AZAP…