üşüyorduk
yüzümüzden olduk bu yüzden
üstümüze geliyordu
şubatın ağzı bozuk rüzgârları
takvimleri değiştire değiştire
yürüdük
İnsandan
insana
binalar kendine boyarken bizi

habersizdik küçük göğümüzün altında
şehir oldu çocukluğumuz
zehir oldu
her yeni şey eskiydi aslında
ama hiçbir şey söylemiyordu
suretleri
ovalar dolusu topraktan ademlerin
ve biz
kara trenlerin kirlettiği raylarda
ü ş ü y o r d u k

sükûnet gibi kimsesiz
ve düğün kadar kırmızıyken
yokluğa boğulmuş pencerelerden
üstümüze gelirdi
şubatın ağzı bozuk rüzgârları

yüzümüzden ayrıldık
bu yüzden
gülüşleri silah gibiydi
bir kadının saflığı titriyordu
kendi gözlerinde
sözlerinde titriyordu kelimeler
iz bırakan öpüşlerin sıcaklığından habersiz
buzlu kahırlar dehşetinde
kara ateşten
duman gibiydik
sel gibi
bulanık
ateş balesi yüreğimiz
kapıdan kapıya yokluğun
tut elimi
ce
fa
karım


harun
yavruoğlu
2001