"Sensizliğin katran karası vakitlerinde, yokluğunun öldürücü suskunluğunda; kat kat ve rengârenk perdelerle örttüğün gönlünden gönlüme düşen ışıkla aydınlanan bir vakitte, gene sana sesleniyorum. Bilesin!
Tarihin talihsiz sevdalarında figüran olmak yerine; tarihin mirasını da talihin yükünü de omuzlayıp sevda yorgunu gönlüne derman olayım diye sesleniyorum.

Gözlerinin içine bakarak, şimdiki zaman çekiminde senli cümleler kurmak dururken, boğazımın dokuz boğumuna dizilen sevda sözleri yerine havadan sudan konuşmak ölümün diğer adıdır. Sensiz cümlelerim yetim kaldı suskunluğa vurdum kendimi, terk ettim cümlelerin cümlesini…

Ey gözlerine destanlar yazdığım Türkü Gözlü Yokluğunun öldürücü suskunluğuna bürünmüşken, şimdi; sensizliğin kurşun karası demlerinde biriktirdiğim sevda masalıdır sana anlattığım.

Bir günlük hasretinin dahi, yüreğimde yıllarca süren çilelere denk fırtınalar koparmasına karşı, zamanın ve mekânın hissiz vurdumduymazlığına düşülen aykırı notlardır yazdıklarım. Hasretinle ve özleminle daha bir güzelleştiğinin ve daha çok sevildiğinin belgesidir aslında, zamana ve mekâna düşülen aykırı notlar.

Bir mum yaktım geceye… Üfle(me)! "