İnsanın sevdiği varlığa karşı kendini geri planda hissetmesi;aşağılık kompleksi/kendini aşağılık işe yaramaz görmesinden kaynaklanmaz...Sevdiklerini ilahi olsun;insani olsun öyle üst seviyelerde düşünür ki;bundan ötürü kendini bir hiç sayar...Ama bu ona ’’’zul’’ gelmez...’’’lüx’’’ gelir...Çünkü sevgisinin yüceliği manasız değildir...Ve hatta az bile kalmıştır; bu onu memnun eder...SAYGILARIMLA...

Kelebeğim;örümcek olsam,zayıf ağıma düşermisin?
Bebeğim;gece olsam,uyumayarak beni üzermisin?
Geleceğim;espri yapsam bir sefer tebessüm edermisin?
Meleğim;yaprak olsam,çiğ tanesi gibi,yanağımı manen öpermisin?

Sıradan bir sözcüğüm,not defterinin arkasına beni yazarmısın?
Mürekkepsiz mühürüm,siliğim...önemsiz evraka kaşe gibi basarmısın?
Yoksan ölürüm,rica etsem,-manevi mezarımı-gül bahçesi gönlünde kazarmısın?
Diyorsan,canım acır,seni taş görürüm...peki,bari bir sefer bağrına basarmısın?

Ümidim olmasa da,matematiği unutur,ihtimali yaşatırım.
’’’İKİ DAMLA’’’ yaş akmaz hikaye,yüreğimi bile ağlatırım.
Acı duymam,gülümü dikeniyle severim,sürurla benliğimi kanatırım.
Unutmam imkansız,hücrelerime her an sevgimi hatırlatırım.

Not:Sevgi de; güzellik te zorla olmaz,olamaz...’’İLAHİ GÜÇ’’ dahi aciz kullarını serbest bırakır,zorlamaz...saygılarımla...

Ali
Soytürk 10 ocak pazar 2010