Hiç kum saatim olmadı benim sevgili..
Deniz kabukları da..
Acının gögsünde yaşarken,
Umutsuzluk en büyük oyuncağımdı..
gözyaşı en sevdiğim..
Karanlıktı gece,
Ve perdelerde hüzün..
Sonra sen düştün gecenin içinden içime.
Gözlerinden denizi izledim,
Cennetin provasını sahneledim nefesinde..

Senden uzak bir yerde,
Senin yer aldığın tüm fotoğraflarda
Seni yaşıyorum..
Yaslanıyorum omuzlarına..
Hiç kabullenmediğim siyahı da üzerine giydirip
Bir şiir oluyorum derinliklerinde..
Nefes olup hayata bağışlıyorsun beni..
Sonra bir damla oluyorum ellerinde...
Satırlara yaslıyorsun beni..

Biliyorum..
Dudaklarındaki yirmi dokuz harfi gömüp
Suskunlukta yaşıyorsun..
Oysa sen konuştukça ben oluyorum..
Sesin benim dilsizliğimin harflere düşmesiydi..
...

Ve gözlerini görmeyeli kaç ay devirdim takvimlerden aşağıya..
Ve kaç gecedir sesinin tokluğunda,
Tenhalığım içimde azabta..
Ve mektuplarım gönderilmeye hazır..
Yüreğimle ıslattıp
Gülüşlerimle yapıştıracağım pullar,
hali hazırda seni bekliyor..

....
Hani bana armağan ettiğin,
“ Ben varken yalnız değilsin “ cümlesini
Yüreğime kalın harflerle çizdim..
Suskunluğun büyüdükçe,
Ben senin tenha yüreğine
Sevda kalabalığı ile sana çoğalacağım..
..

Ve sen ömründen bir günü daha zayi olarak düşerken,
Ben yazgıma seninli mutluluğu,
Kaydedip seni sende yaşamaya devam edeceğim..

...

Unutma,
Ben sana hayat dedim sevgili..
kahvesi bol bir hayat..
Biraz umuttan,
Biraz da mutluluktan var olan yüreğine
Ömrüm kurban olsun sevgili..

25 Aralık 2009

İsmai Sarıgene