İNSANIZÇocuktuk düşe kalka büyüdük Umutla ve binbir hayallerle Kimimiz doğurduk üç-beş çocuk Kimimizin bir çocuğu yok bile Kardeş, abla, abi, dayı, amca Kimbilir şimdi onlarda hangi yollarda Devirdik yılları, dövdük tokmaksız havanda Belki atıldık, satıldık, unutulduk Yılları petek petek Bir arı gibi dokuyup Gönül kovanımıza doldurduk Sonra Sonra hiç yaşamamış gibi Unuttuk, unutulduk... Senin adın Hatice Onun Emine Benim Ayşe Hasan, Mehmet, Ali Daha nice Neticede insanız işte... Boşver Boşver sakın, sakın ha sen üzülme! Konaklıyoruz işte yaşam denilen otelde Haydi! Haydi! koy başını arkadaşının göğsüne Gül, ağla, dertleş yok ki ondan öte İnan İnan senin arkan çok kalabalık Unutanlar, unutulanları Birer birer arayacak Onlar da yalnız kalınca Bir dokunuşun, bir nefesin Kıymetini anlayacak Siyah-beyaz fotoğraflar Yaşanmışlıkları hatırlatır elbette Dedim ya neticede İnsanız işte... ayşe yayman *****Bugün Selçuk Sen ile DARÜLACEZE’de etkinlik düzenledik, gelen arkadaşlarıma teşekkür ederim, bu anlık nacizane şiirimi orada okudum ve sizlerlede paylaşmak istedim şiir dostlarım... |
karanfil de çok güzeldi
sevgilerimle