Mutluymuşum Ben...
Sağlam görünüyordu bedenim,
Dimdik duruyordum yürürken. Sakin cümleler kuruyor, Gülümsüyordum konuşurken. Mutluymuşum, öyle diyordu görenler... Bir yerlere sığamamam da ondanmış meğer... Yükseltmiyordum sesimi, Kırıp dökmüyordum hiçbir şeyi... Memnunmuşum halimden, Hep sakinmişim zaten... Her şey yolundaymış, Mutluymuşum ben... Gözlerimin yaşlanması da ondanmış meğer... Büyük darbeleri ruhum alsın, ne farkeder? Nelerin altında ezilmiş, boşver... Kanamıyorsa kesik sayılmaz, Göz görmeyince insan inanmaz... Hissetmesem de yüreğimde, Görmesem de aynada sahici bir gülümseme, Yine de mutluymuşum ben... Geçen zamana baksam yetmez mi ki mutsuz olmak için Diyorum içimden... Kalan zamandan bir gün daha eksilmiyor mu? Her gün biterken... Ya da her gün bir parça ben eksilmiyor mu benden, Kendimle savaşırken? Meğer mutlu görünmeyi başarıyormuşum ben, En çok kendime yenilirken... |
çok güzel şiirdi..
mutluymuşum ben...
sevgiler..