Şiirimin hikayesi mi denir buna bilmiyorum ama sadece annemin ölümünün 1. ayında, bir gece yazdım bunu.. şiir olsun diye değildi, sadece o an söylemek istediklerim, içimden geçenlerdi..

Varlığınla uyanmayı özledim her yeni güne.
Ağlamama bakma sen, üzülme anne.
Alışamadım bir türlü sensiz geçen günlere.
Elimde değil, biçareyim, ne yapayım anne?

Boğazımda düğümleniyor her şey gene.
Sensiz geçen günlerim oldu birer sene.
Akıl erdiremedim hala bu gidişine,
Sensiz ne yapacağım,bilmiyorum anne?

Umudum ol,gittin ama gene gel anne.
Değsin gene o güzel ellerin ellerime.
Uyut koynunda, defalarca ninni söyle.
Söz vermiştin, bırakma beni, ne olur anne.

Kavuşacağımız günü beklerim ille de.
Gülen gözlerini özledim anne.
Hep yanımda ol, sakın gitme bir yere.
Son nefesimi vereceğim günde bile.

Üzülme ama, canım acıyor anne.
Gülerdim gene senin bir tebessümüne.
Bakmaya doyamıyorum artık resimlerine.
Onlar da yetmiyor ki hiç senin hasretine.

Yıllar geçer, ömür biter de bu acı bitmez.
Gittiğim her yere benimle gelir anne.
Bakarsın kızın büyür, ecel ona gelir de,
Seni görünce bu acısı diner; o da belki anne...