KAVUŞMA
bir gün
aldın başını gittin! hiç düşünmedin ardında kalanın cerahatlı sancılarını yazmaların siyahını gecelerin çıkmazını yeşilin sarısını bırakırken hiç düşünmedin... bir gün -ki o gün- seninle beraber bende gittim! yokluğunun tam ortasında kalakalmışken farkettim ki, aynadaki yüzüm sözümdeki özüm canımın yongası tam’daki yarım ve sabaha kadar kuracağım cümlelerdeki tek özne sen’mişsin! bir gün aldın başını gittin! son kez görmeden tutmadan o sıcak ellerini... nasılsa mahşerde -kalpden kalbe sevenlerin- buluştuğu yerde kavuşacağız diye... umarım aldatılmayız, ve yanılmayız bu kavuşma masalında... |
yüreğinize sağlık