Ne çığlıklar koptu avuçlarımda benim,
Ne ümitler yuvarladım uçurum diplerine..

Bakışlarımda takılı kaldı vedalar,
Her ayrılığı, vuslat diye kucakladım..

Herkeste pembe iken, sevdanın rengi;
Ben düşlerimi karakalem boyadım..

Siyah-beyazdı hep, film karelerim,
Ben hiç yeni senkron oynayamadım.

Şubat soğuğu üşütmedi de ellerimi,
Temmuz ortasında, ayazlara kapıldım..

Mavzer oldu türkülerim dilimde,
Her hicranda isyan ettim, patladım..

Dudaklarımda soldu kahkahalarım,
Gülüşleri çocukların gözlerine sattım..

Bir sen kalmıştın ellerimde, karalım
Gülüşüne, ömrümü hiçe saydğım..

Şimdi yok ellerinin sıcağı avuçlarımda,
Gölgen düşmüyor geceme, yapayanlızım..

Usulca silindin siyah-beyaz düşlerimden,
Sanırım filmin sonuna yaklaştım..

Hiç bir şey acıtmamıştı yokluğun kadar,
Bütün gözyaşlarımı, hasretine harcadım..

Yokluğunda daha bir soğuk şehir,
Sen diye, serin sabahları kucakladım..

Bir tek bakışların kazılı kaldı usumda,
Ömrümü gözlerinin, karasına adadım..


Nermin Bülbül,19.12.2008
@melek tozları@