SEVGİ PINARI
SEVGİ PINARI
Bir garip pınar vardı, ıssız bir dağ başında; Sanki hüzün taşırdı suyunun akışında. Yüreğinden kaynardı suyu, saftı, temizdi, Yıllarca çağladı hep, ne yoruldu, ne bezdi. Susuz bir yolcu bekler, hep yollara bakardı, Heyhat! Kimse geçmezdi, o su boşa akardı. Sonunda, birgün biri geldi; perişan ve aç Yaşamak için sanki bir yudum suya muhtaç. Öylesine içti ki, pınarın suyu bitti, Sürünerek gelmişti, selâm vermeden gitti. Pınar,küstü dünyaya, o gür kaynak kurudu. (Benim ’Sevgi Pınarı’ gönlümün masalı bu....) Adem BİLİCİ. |
saygilar kaleminize hos dizelerdi