YAĞMUR
YAĞMUR
Bir gece yarısı YAĞMUR vardı dışarda, Hüzün dolu isyankardı. YAĞMUR yağdıkça yağıyor hüzünleniyordu.... İsyanında ise şimşekler çakıyordu, Haykırmak isteyipte haykıramıyordu.. Şu yalan dünyayı oda sevmiyordu, Vefa nedir ? insanlık nedir ? kalmamıştı. Yüreğini yakan ateş bir türlü sönmüyordu .... Alevlendikçe alevleniyordu . YAĞMUR ’ un derdi kendini anlatmak değildi Sevgiden, dostluktan, vefadan anlamayanların içine bi şekilde akıp .... Hayatı dahada güzel yaşanılır bi hale getirebilmekti . Ama YAĞMUR’ da biliyordu..... Bunun olamayacağını O gece YAĞMUR bir umut sadece yağdı ağladı .... Sabah olup yaşam başlayınca Anladı ki HAYATIN KAHPELİĞİ ...... insanların VEFASIZLIĞI dewam ediyordu .......... |
AMA YİNE DE HAYAT YAŞAMAYA DEĞER...MUTLAKA UCUNDA GÜZELLİKLER VARDIR...YAZAN YÜREĞE SAĞLIK...RABATLI