Babacığım!
Babam ,bir zamanlar
Mutluluklar, bizimdi Ne kadar,neşeli Ne kadar mesut Hastaydın ,ızdırap çekiyordun Ameliyat olman gerekti Ve her şeyi göze almıştın 25 Ekim 1969 ! O perişan gün Boynumuz bükülmüştü artık Akşam olmasını istemiyorduk Kapımız çalmıyor açılmıyordu Herkez mutlu,masaları düzgün Bizse,üzgün ! Babam yok,babamız yok Baba diyenleri duyunca Boğazımı o hıçkırıklar tıkıyor! Şiire ilk adım ölüm şiiri olmuştu ! Hüseyin babamın bizleri bıraktığı ilk akşamı ’25/1969..Ekim O yüzdendir ölüm şiirlerini hiç sevmem ! |