SON NEFESTEYİM
Pencereden seyrederim kışın beyaz örtüsünü
Kar taneleri hüzün damlatır yokluğuna Çaresizce aldırırım ağıtlar yakarım gittiğine Çığlık atan bir suskunluk sarar odayı usul usul ağlarım Şarkımızı dökerim dudaklarımdan Ayrılık ağlar elveda ağlar Resim de sen ağlarsın Yüzümdeki tebessüm ağıtlara sığınır İçimdeki zavallı pişmanlık ağlar Ok gibi kalbime saplanır hatıralar Seni bir daha görememe korkusu bir katil gibi bıçaklar umutlarımı Artık yoksun şimdi sensizim Cami avlusuna bırakılan bir çocuk gibi Otobüs garında bırakılan içi dolu bir bavul gibiyim dokunsalar dizlerimin üstüne düşeceğim Sanki sen gittin ecelim geldi son nefesteyim ÖLECEĞİM. |
İnsan ihtiyar olmaya karar verdiği gün ihtiyarlar. JEAN ANOİLH.
Beğendim, içtenlikle kutlarım…
............................................................ Saygı ve Selamlar…