Uzaklardan yaziyorum hayata dair...
Ey benim hazin öyküm, ey benim eski türküm..
Sessiz kalan yakarislarimi sigdiramiyorum hayata..
Özlemler hüzünlerimi kanatirkan yarali kalbimde,,
Askin savurdugu yollarda ögrendim yanliz kalmayi hayatta.

Mevsimlerden yine huzun, aylardan ise eylül ve karanlik..
Karanligin buz gibi keskin gecelerinde,
Ruzgarin savurdugu yanlizligin sesini dinliyorum buz kesen gözlerimle..
Yinede rüzgar yatistirmiyor icimde ki alevlenen yuregimi.

Eylül yagmuru islatiyor yine sararmis dar sokaklarimi,
Nasilda yalniz kalmisim onca yolunu kaybetmis insan arasinda yasarken....
Hayatta dipsiz bucaksiz engeller olsada gönlüm söz dinlemez...
Dinlemezde gider hazin bir hayata, baslamak istiyorum ya tekrardan,,,
hayata dair ne varsa ömrümün en zor yillarinda...