Karanlık ve sessiz bir odanın içindeyim.
Her şey öylesine hareketli,
Öylesine büyük ki…
Aklımı yitirememem olanaksız.

Tek başınayım biliyorum.
Ama yinede tek kalmamaya çalışıyorum.
Sürekli oyalanacak bir şeyler arıyorum.
Yinede korkumu yenemiyorum.
Sonra…yavaş,yavaş alışmaya çalışıyorum.
O sessiz ve ürkütücü karanlığa.
Sürekli büyüyen o karalığın,
En iyi arkadaşım olduğunu da yeni anlıyorum.

Sırlarımı onunla paylaşıyor,
Dert ortağı oluyorum.
Her zaman daha iyi anlıyorum .
Karanlığın içinde gizlenen ışığın arkadaşım olduğunu.
ÖZLEM ŞAHİN
(Karanlık o kadarda basit bir şey değildir.Nice insan o karanlıkta kendini bulup,yenmiştir.)