Ölçüsü Aruz olmasa da (Aruz ile yazılmayanlara Divan tarzı demiyor bazı arkadaşlar) bana göre Musammat gazel örneğidir bu şiir. Belki giriş beyitindeki;

…….harcanmayan, ……. neyleyeyim!
…….anmayan, ………….söyleyeyim.

Yerine

…….harcanmayan, ……. mayan
…….anmayan, ………….söyleyeyim.
Şekliyle olsa daha sağlam Musammat olurdu..(kafa karışmaması için)

Bu tarzın en iyi örneğini veren Fuzuli;

“ beni candan usandırdı cefâdan yâr usanmaz mı
felekler yandı ahımdan murâdım şem'i yanmaz mı ”

diye başlamıştı..

Bu tür kalıpsal zorunluluğu olan çalışmalarda bence en önemli olan ( muhakkak tarzın gerekline uyulacak ama) kullanılan mısraların ve kafiyelerin zorunluluk gereği değil, gerçekten anlatılmak isteneni( içeriği ve mesajı ) en iyi şekilde ve çok ustaca anlatmayı başarmaktır. Bu tarzın örnekleri Divan edebiyatında “ USTALIK GÖSTERİSİ “ olarak kabul edilmiş, “sıradan olamayacak “ çalışmalar babında değerlendirilmiştir.
Yani, günümüzde tek tenkid yönü Aruzla olmaması olmalıdır bana göre..

Hatta, mısraları şiirin bütününde bile iki eşit parçaya böldüğümüzde de bir şiir çıkmalıdır..

Nasıl ki; kafiyelerden vazgeçme lüksümüz yoksa, özellikle bu tür çalışmalarda kafiye adına anlamdan da vazgeçme lüksümüz yoktur diye düşünüyorum..

Eyvallah Salih bey