a h d
Ahd etmiştim bir zamanlar, güneşin batışında
Tam yıldızlar çıkarken, gece gökyüzüne Seni; bir daha görmemeye Anlamların yitip gittiği yerdi senin bakışların Var olmakla yok olmanın bir olduğu yerdi varlığın Nedensiz günlerin, nedensiz akşamlarını yaşatırken bana şahsiyetin Ve kanının her damlası vicdansızlığını sularken Gururla bakıyordu kalbin kalbime Sen ve ben asla bir cümlede yer almamışken Ahdları sığdırmayı başarmıştın hayat hikâyene Sana göre değildi aşk kelimeleri O yüzden hiç konuşmadın Zamanla suskunluğunun içinde çoğaldı pişmanlıkların Kaçmaya başladığında pişmanlıklarından Seninle gelen ahdların oldu Beni yokluğunla ödüllendiren; sen Farkında değilsin yokluğumun Çaresiz öğreneceksin, elindeki ahdlarla |