Ne zaman karanlığa uçsa kanatlarım
Minik bir meşale olup aydınlanır aklım
Kırılır dökülür sonra birden o hep bildik kelimeler
Köşede bir yüklem gibi ihtiyar amadır
Kalır bana garip yalnızlığım..

Ben ruhumu gözlerim ruhum beni
Bir ova olur sonra gözlerimiz, ıssızlaşırız
En bağrı yanık kelimelerdir kanar sonra yaraları
Kabuk bağlar gözyaşı gibi duran çicekler
İçin için hicrandır yakut gibi parlar düşüncelerimiz.

Açmak istemem sırlarını kelimelerin bu yüzden hiç
Yetim ve sakatlığına masallar düzen
Çölde teslim olmuş kum tanesi nasıl acizse
Çelenkler cenazede ne kadar zavallı
Parlaklığı o kadar cesur ve serindir gündüzlerin.

İşte ellerim işte yarım kalan karanlık yüz yüze geldiğim gözlerim
İşte boynu bükük karıncadan harflerim
Köşede korkak bir kuş gibi gecelerin ıssız yolcusu zaman
Kendilerini bekleyen yarı aydınlık
Bir delişmen siyah bekler gibi dostlarımdır sancılanan dizelerim..