HEY DÜNYA
Kimi gelir kimi gider toprağa
Gelen giden hiç geriye dönmüyor İnsanoğlu benzer dalda yaprağa Ölen yiten başka yere konmuyor Tutun diye ağaç verdin dal verdin Her türlü çiçekten bize bal verdin Ellere bağ bana kuru çal verdin Dalınan çalınan gönül onmuyor İnsanı yücelten selim aklıdır Nice kulun sırrı sende saklıdır Yaz ayları bana hep yasaklıdır Çok ayazlar gördüm yaşım donmuyor Ateş almaya mı geldim ben sana Yaşamadım asla ben kana kana İşte gidiyorum hep yana yana Damarım kesilse kan dokunmuyor Şu toprağın karnı burnu doymadı Gelen giden kulu burda koymadı Kefenlik kulları bir gün saymadı Mezarda da nurlu kalpler sönmüyor Ölüyü diriyi hepte utarsın Söyle dünya nasıl hesap tutarsın Gelenleri bir bir alır yutarsın Gidenler dünyayı daha anmıyor Kabristan şehrini saysam sayılmaz Konuk olanlara baktım ayılmaz Şu yalan dünyaya gönül bayılmaz Gördüm birileri sana kanmıyor Eksilmez dağların başında ki kar Nehirlere baktım aşağı akar Üstünde köprüler sulara bakar Deli gönül bakıp hiç uyanmıyor Ağaç gibi salsam köküm derine Hırçın gönül bir gün varır yerine Mahşer günü bende varsam serine Güneş karşısında kar dayanmıyor Zeki Tombul sende çok dertli kulsun Söyle gönül nasıl şifayı bulsun Kerem gibi yanıp tüten Tombul’sun Baktım kimse benim gibi yanmıyor Şiirime ses olan Çetin Kabak (A..ZADE) beye çok teşekkür ediyorum. Zeki Tombul |