gündüzün sıcaklığına
geceye serinlik yüreğime yağmur dokunur
balkon demirleri ıslak
merdivenler sessiz
yalnızlık motive etmiş beni
avunuyorum
bir şeyler konuşmak istiyorum birileri ile
kanepelerin üzerine bağdaş kuruyorum
şiir yazmak istiyor canım
kelimeler bulamıyorum
yorgunluk demir parmaklıkların arkasında
ben ise borçluyum birilerine karşı
kaşımak istemiyorum eski yarayı
yeterince ceza almışım
ben müebbet
birileri hiç yok
hiç yok
yağmur durdu rüzgârın arda kalanı son perdeyi yırtıyor
kibrit kutusu odalar
alev parlamasına göğüs geriyor
eriyor yüreğimde bilinmeyen
birileri yok
hiç yok.
gece demini alır
İlk gemi kalkar gider
ardında iz bırakmadan.
boş odaların sessizliğinde çırpınır kuşkanatlarım
umut, seni ne kadar çok sevmiştim
umutsuzluk diye bir kavram var mı?
sorgularken kendimi
oysa aynı morgda serinledik seninle
denizin gözleri ağladı.
o şiirin son mısrasında
tek kurşundu umuda atılan
ayrılık
usulcana uzanıyor ellerim
bıraktığın yerden devam etmek gibi bir şey arzu eder gönlüm
kıyamam ben sana en sevdiğim
umudumu yitirirsem
vur beni
niye uzandığımı bilmesinler asla.