İSTANBUL DESTANI
İSTANBUL DESTANI
1 İstanbulda küçükköyde dört kişilik bir hane hepsi benim gönlümde Ali’m beni, düşünür yüreğinde bir yerde eşine ağabey olmuşum çocuklarına amca Kızın hastalığı içimi kemirir oğlanın sevinci sevincim... 2 İstanbulda beyoğlunda herkes kendi yolunda ben alimin kolunda Alim beni gezdirir elleri koynunda... 3 İstanbulda babıali yokuşunda Alimle kitapçıları gezeriz ellerimiz koyunlarımızda ucuz bir kitapla seviniriz hevesimiz kursaklarımızda... 4 İstanbulda Alim anadoluda toprak düşünür dostluk insanlık düşünür İstanbulda olmayanı düşler Ben bir tiyatro düşünürüm dostluk insanlık emek üzerine İstanbulda güzellikler tiyatro oyunlarındadır yalnız devam edecek..... |
Bir garip Orhan Veli’yim;
Veli’nin oğluyum,
Tarifsiz kederler içinde. Gün Batımı ve İstanbul
Urumelihisarı’na oturmuşum,
Oturmuş da bir türkü tutturmuşum:
“İstanbul’un mermer taşları;
Başıma da konuyor, konuyor aman, martı kuşları;
Gözlerimden boşanıyor hicran yaşları;
Edalı’m,
Senin yüzünden bu halim.”
“İstanbul’un orta yeri sinema;
Garipliğim, mahzunluğum duyurmayın anama;
El konuşur, sevişirmiş, bana ne?
Sevdalı’m,
Boynuna vebalim!”
İstanbul’da, Boğaziçi’ndeyim.
Bir fakir Orhan Veli;
Veli’nin oğlu,
Tarifsiz kederler içindeyim.
Orhan Veli KANIK
Istanbul güzel Istanbul daha nice $iirlere $arkilra konu olacak, daha nice destanlar yazdiracak böylesine güzel,böylesine "A$K" kokan, devamini bekliyorum.....Saygilarimla