ELLERİN BUZ TUTMUŞ
Ellerin buz gibi, yüreğin donmuş
Gönlünden gönlüme karlar iniyor. Yıllar önceki ilk mutluluk sonmuş Kaderin acısı, ruha siniyor. Nerde kahkahalar, espriler nerde? Nasıl da saplandık, kahreden derde! Hele böyle bir aşk var iken serde Sevda değil, kara sevda deniyor. Ruhumda sıkıntı, figür mü, fon mu? Sayamadım, belâ dokuz mu, on mu? “Biter mi? ” diyorum, “Yeter mi? Son mu? ” Çileler üstüne çile biniyor. Bana ne; istersen, aşkı doku san! Bellek arşivinde anı dokusan... Ne zaman yürekten şiir okusan Serince bir meltem esip, diniyor. Huzursuzluk sarar, keyif kaçınca Bazen serzenişle konu açınca Bazen de mutluluk, neşe saçınca Yürek soyunuyor, can giyiniyor. Onur BİLGE |
Sayamadım, belâ dokuz mu, on mu?
“Biter mi? ” diyorum, “Yeter mi? Son mu? ”
Çileler üstüne çile biniyor.
Fon olmalı mı... Ruhun gel-git ritimlerinde ruhu hiç yalnız bırakmayan...
Hece şiiri kaleminize yakışıyor...
Beğeniyle okudum.
Kutluyorum
Sevgi ile