SANDIM Kİ...sesimi deniz tuttu hayatın oltasına takılmış çırpınırken kimse duymadı çığlığımı görmedi gözlerimi. "sandım ki sen duyarsın beni" "haydi"diyor bir ses durma atla, böyle ele güne karşı çırpınışın boşuna daha ne kadar ölebilirsin ki? sandım ki sen çekersin uçurumdan beni. benim kanatlarım yok ki ........... gömüldüm sulara sessizce rüyamda sandım ki sen çekersin sulardan beni ben yüzme bilmem ki ............. çay içtim denize karşı, bir martı çağırdı ve mavice deniz. gitmedim. gidemeyişimi vurdum. sandım ki sen tutarsın kendimi vuran elimi ben kendimi şaşmam ki.. |
sesimi
deniz tuttu
.......
..............
gömüldüm
sulara
sessizce rüyamda
sandım ki sen çekersin sulardan beni
ben yüzme bilmem ki
.............
çay içtim denize karşı,
bir martı çağırdı
ve mavice deniz.
gitmedim.
gidemeyişimi
vurdum.
sandım ki sen tutarsın kendimi vuran elimi
ben kendimi şaşmam ki..
insanın insana yaslanması... yaşamda insanlara öylesine bağlanırız ki, o insanlar ördüğümüz kocaman inşaatlara ana kolon olurlar, bietli butlu bir depremde o kolonların çöktüğünü görürüz ki,üzüntümüz sınırsızdır.Üzüntünün nedeni yıkılan yapı değildir,kolonun yıkılmazlığına olan inancımızdır.
Birlikteliği becerebilen eşler birbirine iki bağımsız insan gibi bibi davranmazlar baston gibi davranırlar, biri öldüğünde çok kısa sonra diğeri de ölür.
bu ülkede seksen küsür yıldır birey olma mücadelesindeyiz.birey olabildik mi?