ÇİÇEKLER
I
Ey Karanfil, Sen nerelerde bulunmadın ki Ne günler görmedin ki!.. Nice MUMCU’ların Cenaze törenlerini gördün. Kah insanların ellerine Kah tabutların yüzlerine, Kah resimlerin çerçevesine, İliştin. Sevgi,umut selinde, Bir damlada sen oldun!... II Ey Papatya, Sen hangi temiz yürekte, Büyütülmedin ki!... Bir çocuğun elinde Anneye verildin, Anneler gününde. Sonra annenin elinden, Kök saldın yüreğine, Yüreğindeki sevgisine!... III Ey Gül, Seni hangi gönül çekmez ki!... Sevdiceğine hergün, Elinde bir gülle gidip, Hergün yinelemek sevgisini. Ve pekiştirmek elindekiyle, Onaylamak... Hangi gönül çekmez ki seni Her akşam eve dönen sevgilisi Bir gül tutsun,sunsun Sevgisiyle birlikte... IV Ey Menekşe, Taptaze,yemyeşil Yaprakların arasında Moru,pembesi,mavisi, Beyazı,alacası...Daha niceleri Gülümser her sabah pencerelerde Biraraya geldiklerinde Isıtırlar odaları, O şirin gülümsemeleriyle... .... .... Kadife yaprakların gibi olsa İnsanların yürekleri Ve çiçeklerin kadar renkli,canlı olsa, Yüzleri!.... |
Bahar