başımın üstünde kırılan ekmek
dolaşan tuz
bırakılıyor sokaktan geçen çocukların avuçlarına
dilimin vebalini bu şaşkın sevinçli gözler mi ödeyecek susayarak
bir tas suya kurşun döktürüyorum
kınalı elleriyle bir kadına yüreğime şekiller çizdiriyorum
yeminlerin kırılışını göğe resmeden bulutlar geçiyor
yemenisinin ince kırmızı işlemeli uçlarından
sanki ben ağlıyorum...

senin tütsü seven ellerin, tutmazdı gerçek olsa da, ömrümün ortasına
yığdığım bu kara dumanı... " insan kendi gözyaşında boğulurmu?"
bilmediklerim kadar vazgeçerken bildiklerimden ve yabancılaşırken
elim ayağıma, gözlerimi sana bıraktığımı hatırladın mı?

bakıyorsun tuza ekmeğe, kurşun da sensin su da sensin

müsade ettim gömsünler diye gözyuvalarımı
şarabını içmediğim bir asmanın serinliğine
sadece iki üzüm tanesi aldım karşılığında asmak için boşluğumun derinliğine
tutamıyorum
tutulamayan bir yanı var bütün yeminlerin
gözlerimi vermeye gelmedin sağolasın
ekmeğin tuzun hatırına sağolasın

ölü bakışlardan geliyoruz
topu topu iki şehir arası istasyonlarda yol gözlemiş olmanın yetişmeliği
çabucak dinlenmiş bir şarkının çeyrek ezberlenmişliği
yetti bana
kartpostal yer edinmişliklerimi bıraktım yurtsuz kalsın
dibi delik bir testi sanki
doldurulmayan bir yanı var bütün seyrüseferlerin

işte böyle gözüm
zamanın terkisinde bir heybe yaban otudur gördüklerim
dokunduğunu görüyor artık hayatçizgisi derin ellerim
başımın üstünde kırılan ekmek
dolaşan tuz adına
yeminsiz söylüyorum
gözlerimi sana bıraktım
görmüyorum
bakılmayan bir yanı var bütün yaşanmışlıkların
kurşunuysa hep aynı bütün yaraların

müsade ettim gömsünler diye gözyuvalarımı
sadece iki üzüm tanesi aldım karşılığında asmak için boşluğumun derinliğine
gözlerimi vermeye gelmedin sağolasın
ekmeğin tuzun hatırına sağolasın
gözlerimi sana bıraktım