Bir yaprak daha koptu takvimden.
Gün batmak üzere,
Ankara’nın üstüne.
Evlerin ışıkları yanıyor tek tek.
İnsan kaynıyor her yer,
Otobüs, metro, dolmuş,
Bitmek bilmeyen bir telaş.

Az sonra biter koşuşturmaca,
Evlerine çekilir insanlar,
Şehir suskunlaşır.
Dört duvar arasında neler yaşanır,
Bilinmez ki.

Kiminin tuzu kurudur,
Aldırmaz dünyaya,
Vur patlasın çal oynasın.
Kimi ömrünün her deminde ,
Sürer sefa.
Kimine çelme takar felek,
Çektirir hep cefa.
Kimisi geçim derdinde,
Taştan çıkarır ekmeğini.
Hasta olan acı çeker,
Sabaha kadar inler.


Koca içer içer karsını döver,
Avazı çıktığı kadar küfürler savurur,
Ve ağlayan çocuklar,
Korkan küçük yürekleri ile saklanır.

Ayni çatı altında yaşayan
Komşunun komşudan haberi yoktur
Aç mıdır tok mudur?
Ölse de haberi olmaz
Haberi olsa da umrunda mıdır?
Düğün bilmez,
Cenaze bilmez.
Sürse de sefa
Çekse de cefa
İnsanlarda olmalı
Ahde vefa

NİL SARP
19 MAYIS 2OO9 ANK