ARAF YANGINIDilsiz acı ıslığı çalar rüzgâr Üşür yıldızlar göğümde Sen düşmüşsün ya hani aklıma Tüm gece zindan zincirleri vurulur Bende kalan son göz izlerine İşte o an Kahır anılardan kıvılcım alır yakar Azap dörtnala özleme koşar Tövbeli beddua coşkun akar Bende kalan son söz mecrasına Bir yanılsama Bir düş kırığı Dağ gölgesi korku salıncağı Her gidiş geliş sıfır noktasına eriş olur Bende kalan son yâdında Sonsuzluğun tuvalinde bir resim belirir Araf yangını ortasında Yaşamasına sevmek yerine Ölümüne nefret dirilir Artık yaşamaktan ne kalmışsa… Şükran AY 06.05.2009 |
hızarıma sunarım boynumu
koynumda bitmeyen ölümler gömülü
dokunacak yanaklara hüznüm