KARANFİL YASI...Kızıl bir karanfildi Gülümsemeye çalıştığında Acı ile dudağının kenarından akan sıcaklık… Tanıdık bir şehrin Bilinmeyen sokaklarında kalmıştı Umutlarının son katreleri… Açlığı, beynine ağlar örmüştü Düşüncelerinin saplantılarıyla… Ve artık Ayaklarının üzerinde duramayacak kadar yorgun, Adım atamayacak kadar korkak, Ve yaşayamayacak kadar da ümitsizdi, Gelecek günlerin getireceklerinden… Geride bıraktığı güzelliklere el sallamıştı Gözündeki bir damla çiğ ile… Hayatın bitirdiği, Ama yüreğinde bitiremedikleriyle Hırçın dalgalar misali Sahilleri tokatlıyor gibiydi… Hırsını alamadığı her bir vuruşta Bir sonrakine daha çok sinirleniyordu… Ağzından köpükler çıkıyordu sanki Kayalara vurduğu her seferde… Aslında masumiyetine kızıyordu, Hayattan her yediği darbede… Kızıl bir karanfildi, Gülümsemeye çalıştığında Acı ile dudağının kenarından akan sıcaklık… Hayat bu, Yalnızlığında insanı tek seferde yutan bir bataklık… 10.04.06 02:15 Pınar Koç |
Gülümsemeye çalıştığında
Acı ile dudağının kenarından akan sıcaklık…
Hayat bu,
Yalnızlığında insanı tek seferde yutan bir bataklık…
tebrıkler
yüreğine saglık...