Ne söylesem çare değil
Feveran olan halime refakat eden bu nefsim cani değil
El hak aklım kıt değil, merakım sukut bulmuş değil, azmim hırsın elinde değil
Niye nehyin içindeyim, arızalıdır bedenim, nefsim için mi ben böyle bir hederim


Alıp başını gidiyor an
İçinde kaybolduğum zaman, idrakime erişmiyor mu Furkan
Hangi lisanı öğrenmeliyim, vecdimle hemhal olup aşkın firkatiyle inlemeliyim
Sevdanın şadıyla figan etmeliyim, sabrın kaftanını giymeliyim ve kanaat etmeliyim


Babam göçeli çok oldu
Annemi mahzun bırakan bir karardı, göz yaşlar yine başladı
Annem ne vakit yalnız kalsa, keder halini hiç bırakmasa, yâdıyla hemhal olsa da
Derin bir sızısı vardı, derd-i gamıyla yol alan bir insandı, niye suskunlaşan nisaydı


Kabir ziyareti ikramdı
Tek başına dertlenmeyi arzulardı, sessizce etrafına bakardı
Kim bilir neler mırıldanırdı, yüreğinde ki sırları bin hüzün ile demek ki anlatırdı
Ziyadesiyle bir rahatlamanın iştiyakıyla ayağa kalkar, latif bir şekilde vedalaşırdı


İçim hicranla sızlardı
Nazar ettiğim vakit sakınırdı, başını önüne eğip yürürdü
Ne kadar düşünsem, halinde ki hasretin vecdiyle inlesem asla kifayet etmezdi
Ruhu edep içindeydi, nefsini asla öncelemezdi, hizmet adına kendinden geçen naifti


Elbette ki ahı vardı
Lakin her nasılsa kimseye aşikâr eylemeyen bir nazdı
Ne zaman seslensem tebessüm ederek yüzüme bakardı, söyleyemedikleri vardı
Bazen engin bir sancı başlardı, yoksa gelininden mi bizardı, susması mı bir kanaatti


Garipleri çok severdi
Ne varsa elinde vermeyi dilerdi, memnun etmek isterdi
Gözü pek bir nefesti, sözünü esirgemeyen kanaatti, ne derleri hiç önemsemezdi
Sarsılmayan bir imanı vardı, her halukardı niyazıyla beraberdi, ecri esirgemezdi


Babamı yalnız bırakmadı
Bir ikindi vakti bahtının kazasına uğramıştı, yalnızdı
Telaş içinde yoldan geçerken bir araç çarpmış ve o an havada birkaç takla atmış
Yere yığılmış, kanlar içinde kalmış ve nefesi kesik kesik gelirken hemen kaldırılmış


Haber geldi, an bitmişti
Telaş ne kadar anlamlı bir saikti, acilin kapısında ne çok insan birikmişti
Annem kan yumağı olmuş, her yanı kırılmış, doktorlar umut yok diyerek bırakmış
Bir müddet sonra kalbi sustu, kimseyi görmeden umutlarında yolculuğu başlamıştı


Mustafa Cilasun