maviydi gölbir martı kakltı körfezden umuttu yükü gece siyahtı ve yükseldi yırtarak karanlığı mahkum etti ışığa gündüzü beklemeye yoktu vakti siyah serin rüzgarı doldurdu beyaz kanatlarına vardı görünmezliklere pembe düşlerine,mor güller dermişti pusulasız bir gemiyle kattı rüzgarın insafına kendini aramaktaydı bir mavi inci çağrıyordu biri,belki içindeki sesti bu uçtu,uçtu,uçtu bir parıltı gördü kanatlarının arasından ay düşmüştü yere yoruldu kanatları hızla,düştü hızla sonsuzluk sarhoşluğuna serin bir yel geçti, usulca der gibi bir göl var aşağıda! kamaştı gözleri,göldeki ay ışığına kondu göl mavileşti maviydi göl. |