Zannetme Ki Nedensizdir Öykülerimiz
Ay ışığı solgunken
Büyüyen İki sevinç, ilk heyecan Ne kadar da umutluydu Söylesem olmazdı Ama en işveli endamına koşarak gelen Ve gölgelerini toplayan bendim... Kent alışık mıydı böylesi bir varsıllığa Ya da akıp giden sonsuzluğa ’Dur! ’ der miydi? Bilemiyorum. Bir başka baharın güneşi vurmuştu güne Işıl ışıldı gözlerimiz Seni büyütmek yengimdi Sınırsız dokunuşlarla özlemlerden Bir masalsı evrenin Yaramaz çocukları gibi gizlice Sevinin var oluşunu kutsadık Nice gezginlere inat Ve öylesine... O gün sessizce bulvarlarında dolaşmıştım Olgunlardan,soylulardan,yüreklicesine... Nice ürpertiler doluyordu... Bir bakış Tutuşan eller Düğümlenen zamanda can buluyordu... Söylersen En işveli ve mahrem endamına Koşar yine gelirim Yeniden... Kente yağmurlar boşalıyorken, İçimdeki bulvarlar kavruluyordu Bir bakışa hasretken Sabırsızca ve sessizce Kaçıyordum... Yakınlar hesapsızca kitapsızca içimdeyken Uzaklar çok uzaklardaydı Yetişemem sanıyordum... Aldanıyordum.... Gün batarken Küçülen iki sevinç, tükenen iki heyecan Ne kadar çaresizdi Ağlamasam olmazdı... Necdet Arslan |
Uzaklar çok uzaklardaydı
Yetişemem sanıyordum...
Aldanıyordum....
Gün batarken
Küçülen iki sevinç, tükenen iki heyecan
Ne kadar çaresizdi
Ağlamasam olmazdı...
AĞLA ŞAİR...
AĞLADIKÇA İNSANIZ....
HOCAM ÇOK GÜZELDİ KUTLARIM....