GÖZLERİMDE ÇOCUKLUĞUM ÖLÜYOR ANNE..!Gözlerimde çocukluğum ölüyor anne.. Mahremiyetimi aldılar şehir sokakları.. Her bana açılan kapı yüzüme gülerken.. Arkamdan ağlıyormuş meğer.. Sahte ışıklar oramı, buramı süslerken.. Ben,güldüğümü zannetmiştim ağlarken anne.. Her başım dik yürüdüğümde.. Solan bir çiçek gibiymişim.. Gözlerim yere bakmıyor,amma.. Büyüdükçe anladım.. Kayboldukça anladım.. Büyüdükçe kayboluyorum anne..! Nerde..? Çocukluğum.. Nerde..? Çamurdan ayaklarım.. Nerde..? Gece karanlığında saklanbacım..? Nerde..? Nerde..? Gözlerimde çocukluğum ölüyor anne..!! |
Evet malesef özene özene hem çocukluğumuzu hem kişiliğimizi kaybediyoruz...