dinle;
ölmüş çiçekler bırakıyorum avucuna
kor olup düşerken yokluğunun içine
nefesini soluğundan alacak
vaveyla çalarken sessizliğim
denizin dalgalarına sarılacak sensizliğim
köpüklerinde ıslanacak aldanmışlığı sevgimin


şimdi;
kalemime doldurdum tüm mermileri
hedefte senin cinayete münhasır resmin
her sıktığım: nefretim!
hep beynimde urlanan iyileşmeyen bu yara
tek ismin kaldı ,
bir de düş kırığı türkülü sevdam
ve onun ele avuca sığmayan anıları
sürgüne yolladığım senden kalan…


işte ;
gecenin zifirinde bir ışık belirdi avludan
işe yaramaz bir hayal geçti az önce
gözlerinden akıyordu
asit yağmuru karasındaydı damlalar
benliğim bu kargaşanın ortasında ağlamaklıydı
benim yüreğimdi bu kadar hafife alınan
ezilirdin sevgimin ağırlığından bir duysan
harabe hayallerim kaldı bana
senden kalan…



oysa ;
yorgun kelimelerin bağrına sardım seni
taşıdım sırtımda kırılsa da ayaklar
sarstın tüm benliğimi ağulu gözlerinle
boğulduğum cümlelerimde düğümlendin kaldın,
alamadığım nefes te donmuştu son hatıran
bu noksan sevdanın ortasında


bir garip ben kaldı
senden kalan...




adem efiloğlu / bir garip ademoğlu