DÜŞÜYOR KALEMİM...
ne çok yazdım sana...
ne çok... sayfalar dolusu, kendimi anlattım hiç durmadan... yalnızlığımı yazdım, sonra sensizliğimi, üşüdüğümü, yandığımı, ama mecalim kalmadı, düşüyor kalemim... silgim kalemimden önce tükendi, demekki yazan kalemde değil suç bendeydi, doğru olan hiç birşeyi yazamamışım demek ki, işte bu yüzden düşüyor kalemim... bu bir vada mı? bilmiyorum... son bir gayretle bunları yazıyorum, bahar geliyor, ben sevinemiyorum çünkü mecalim kalmadı düşüyor kalemim... |
Duyulan, doyulan bir güzellik.