ŞUBAT

Zulüm varken dağlarımda,ovalarımda
Düşemem hiçbir şubatın ardına
Gidemezken çocuklarım yokluk yüzünden okula
Ben hangi şubatla oynaşabilirim AHMET ARİF aşkına

Üsküdar’da ağlarken bir köpek açlığa
Cizre’de nasıl gülsün bir ana yavrusuna
Cehennemler kıvranırken bu acıya
Hangi cennet dayansın bir şubatın maskaralığına.

Fırat çıldırmış,dicle suskun
Bu adaletsizliğe karşı kim sussun
Biri birinin kanını emerken
Sadece soytarı şubat güle dursun.

Susamışken, gülmeyi unutan çocukların kahkahasına
Kalamadım bozkırlara,düştüm yollara
Düşmüşken itin köpeğin sofrasına
Gönderilsin bütün şubatlar metrislere,mamaklara.

Leylim ley uyanmışım bütün kansızlıklara
Hangi yalnızlık beni sarsar halkım varken ardımda
Bu şiir bir parça ekmekle mutlu olabilen insanların yurduna
Güneydoğu’ya,umudun koştuğu güneşli yarınlar