gülerken ağlamak
Ay, ellerinde kirleniyor!
toprak rengine bürünerek içimin çölerine yağıyor esmerleşmiş yağmurlar baharda açan kır çiçekleri gibi günler de sensiz soluyor buralarda. utanıyorum bakarken göz yaşlarına ruhuma hapsedilmiş kurtlar hakir ışıklar savuruyor kara yazgılı gecelerime. acılarla kokuşmuş hayattan gülleri beklemek ne zor sevgili beni kuşatırken çaresizliğimin kangreni kesilmeli, atılmalı kafesimin içinde sakladığım kalp belki. şafaklar sökerken el açıp ettiğim beddualar için pişmanlık duyuyorum keşkelerle sokaklara savurduğum onca küfür gelip uzandı başucuma boylu boyunca. artık içi geçmiş bir adamım ben, senden arta kalan rıhtımsız gemiyim, korsanlar tarafından sürekli yağmalanan bütün hislerimi, inançlarımı, teslimiyetlerimi alarak yazıyorum halimden anlarsın sen, sana açık tüm duvarlardan sızan bendim vücudumuza eziyet eden tüm kaoslara gülüyorum hıçkırıklarımla gülerken ağlamak; evet öğrendiğim bu şimdiler de... |
günler de sensiz soluyor buralarda.
utanıyorum bakarken göz yaşlarına
ruhuma hapsedilmiş kurtlar
hakir ışıklar savuruyor
kara yazgılı gecelerime.
güzeldi haz aldım okuyunca,kutlarım.tebrikler,saygılar.