ORMANIN KIŞI
Sararıp güzün dökülmüş yaprak
kestane,kayın, meşeler çıplak. Gövdesi buz dallar bembeyaz diz boyu kar, geceler ayaz. Yavrusun avcı vurmuş dişi kurt gibi cananı küsmüş mecnun misali ağır gelmiş yükü , eğilmiş dereye dert yanar defnenin dalı. Adamotu , eğrelti , nerde çiçekler kuzuya hasret kocakurt gibi kar altında uyur baharı bekler. Umurundamı karakış koca oğlanın ininde yatar tabanı yalar armudun iyisiyle düşlere dalar. Domuza vız gelir buz ile kar dozer gibi toprağı kazar yiyecek kökleri böceği arar. Uyuyan kuşdur, tavşandır tilkiyle çakalın karda serap ı . Ağlayıp aksa da derenin yaşı sansar kapmıştır karabakkalı. Kışın acımasız Yazın sevecen doğası budur ormanın üstünde yaşanan kara toprağın. dağlıali |
belgesel gibi..................
masal gibi.............
yine güzel,başarılı can............
biz çok sevdik bu şiiride,yüreğine sağlık.